corine-janine.reismee.nl

Blog 5: Nog een maand en dan.....?

Hoihoi! 

Leuk dat jullie tijd hebben gemaakt om deze blog te lezen. Vandaag is een gekke dag. Het is namelijk 28 mei, wat inhoudt dat onze laatste maand op onze stageplaats is ingegaan. Ook houdt dit in dat ons leven in Oeganda er bijna op zit (Voorlopig dan, want je weet maar nooit!). Natuurlijk is een maand nog een behoorlijke periode, waarin we nog heel veel leuke en interessante dingen kunnen doen. Ook hebben we nog wat schoolopdrachten liggen die onze aandacht nodig hebben. We hoeven dus niet stil te zitten!

De afgelopen 4 maanden hebben jullie het een en ander over onze tijd hier kunnen lezen. Al hebben wij gemerkt dat het best nog wel lastig is om een blog bij te houden. Maar we merken dat de blogs nog veel gelezen worden, dus bij deze: een update!

Huis

Onze huisgenoten zijn in April weer terug naar Nederland gegaan. Dit was natuurlijk heel jammer en het betekende voor ons dat wij met z’n tweeën het grote huis voor 5 weken zouden gaan delen. We waren heel benieuwd hoe dit zou zijn. Ondanks dat we de meiden misten was het prima. Alles went ;). Deze week komt er al weer een nieuwe vrijwilliger ons gezelschap houden. Het is heel leuk om zo elke keer weer nieuwe mensen te leren kennen. We leren steeds nieuwe vrijwilligers kennen, maar ook rond het project ontmoeten we nieuwe mensen. Dit is elke keer weer heel interessant en gezellig.

Beestjes, beestjes en nog meer beestjes

In de vorige blog beschreven we dat we verschillende dieren hebben gespot tijdens de safari. Ook nu een verhaal over dieren, alleen deze keer niet naast ons, maar in ons. Ja echt.

Janine was al een tijdje niet fit en besloot toch om in het ziekenhuis even te checken of ze niks geks had opgelopen, dat is hier niet zo moeilijk namelijk. Dit deed ze samen met haar huisgenoten en hier kwam uit dat alle drie bilharzia hadden. Aangezien het wel heel toevallig is dat ze dit alle drie hadden, is Corine de volgende dag ook maar even voor de zekerheid gaan checken en jawel, ook bilharzia. Dit is een wormpje wat hier op veel plekken in het water zit en waarschijnlijk is dit aardige wormpje onze voeten ingekropen toen we aan het pootje baden waren in de Nijl. Maar goed, zo’n grote ramp was het niet, want een paar dagen pillen slikken en dan is het over… of niet? Na twee dagen pillen slikken lagen we allebei flink beroerd op bed. Daarna zijn we nog een week ziek geweest en op dit moment kunnen we nog steeds geen pillen zien, maar vooral ruiken, zonder misselijk te worden. Gelukkig voor Corine bleef het bij deze ene kuur. Janine daarentegen had minder geluk en mocht voor nog 2 andere parasieten en een infectie door de Nairobi Fly terug naar het ziekenhuis. Gelukkig zijn we op dit moment bilharzia vrij en heeft Janine de medicijnkuurtjes voor de rest ook weer gehad. Nu weer helemaal gezond en we hopen dat dit zo blijft de komende maand!

Fieldtrips

De afgelopen weken op Nafasi waren heel erg leuk. Wij genieten echt heel erg van de fieldtrips. We trekken dan het land in om familie van de kinderen uit het huis te bezoeken. De fieldtrips hebben elke keer weer een ander doel. Zo hebben we pas de families van twee jongens bezocht, om te kijken hoe het met ze gaat en of er mogelijkheden zijn om de kinderen terug te plaatsen bij hun families. Ook hebben we een behoorlijke reis gemaakt, om een meisje, Apio, daadwerkelijk terug te brengen naar haar familie. Deze reis was een flinke onderneming. Florence, een van onze collega’s komt uit Tororo, de plek waar we naar toe moesten. Een aantal van onze collega’s, inclusief wij, zagen het wel zitten om mee te gaan. Voor Apio, maar ook om te plek te leren kennen waar Florence vandaan komt. Uiteindelijk ging ongeveer de helft van het team mee, want die donderdag ochtend (het voelde als nacht), om kwart voor 5, gingen we met 7 man + een peuter sterk, per Matatu naar Tororo. Het was een lange reis, van ongeveer 5 uur heen en 5 uur terug, maar we hebben genoten. We zijn door de familie van Florence uitgenodigd voor een lunch, waar voor ons veel nieuwe gerechten tussen zaten. Zo hebben we voor het eerst geitenvlees gegeten. Laten we zeggen dat onze meningen hierover verdeeld waren ;).

Het bijzondere aan de fieldtrips vinden wij toch elke keer weer het feit dat er sprake is van enorme armoede, maar dat de mensen zo veel rust, liefde en vrede uitstralen. De dorpjes, in prachtige omgevingen, met veel groen en ‘typische’ Afrikaanse kleihuisjes, zijn gevuld met enorm vriendelijke en ogenschijnlijk tevreden mensen. Ook wij komen daar helemaal tot rust en we durven te zeggen dat we de kinderen daar met een gerust hart achterlaten. Het is fijn om te zien hoe welkom de kinderen zijn. De familieleden staan te dringen om het kind vast te houden en veel aandacht te geven. Ook de keren dat we op fieldtrip zijn gegaan om te inventariseren of het mogelijk is dat er een kind teruggeplaatst wordt, lieten de familieleden zien dat ze van de kinderen houden. Tijdens deze trips gingen de kinderen zelf nog niet mee, maar hebben we wel foto’s laten zien. De reacties daarop waren zo ontroerend. Er werd gelachen en gehuild en de mensen kregen niet genoeg van de foto’s en filmpjes waarop hun zoon, neefje of kleinkind te zien was.

Ondanks dat de fieldtrips vaak inhouden dat er erg veel gereisd moet worden, we kijken er steeds weer naar uit en slaan geen enkele mogelijkheid om mee te gaan af! Het is zo leuk om families en verhalen die horen bij de kinderen te leren kennen.

Ook zijn we pas naar een sloppenwijk geweest. Ook daar gingen we opzoek naar familieleden van een jongetje bij Nafasi, om te kijken of het mogelijk zou zijn voor hem om naar huis te gaan. Helaas konden we niet de familieleden vinden die nodig hadden. We vonden het indrukwekkend om door de sloppenwijk heen te lopen. Het voelde ook bizar om een uur later weer in de stad te staan, waar grote winkelcentra zijn. Het contrast is zo groot. Wat trouwens heel leuk was aan het bezoek, is dat we een meisje en haar moeder tegenkwamen die we in een van onze eerste weken hier hebben kunnen terugplaatsen. Ja, haar kleren waren vies, maar ze zag er gezond uit en dat was goed om te zien.

En verder…

Vorig weekend zijn we naar Entebbe geweest. We vinden het leuk om verschillende steden en delen van het land te bekijken, zodat we als we weg gaan kunnen zeggen dat we écht door Oeganda hebben gereisd. We kunnen nu al zeggen dat we het noorden, oosten, zuiden, westen en het midden van Oeganda hebben gezien. Wat wil je nog meer?! Het weekend stond in het teken van ‘relaxen’ en dat hebben we gedaan. Zo zijn we onder andere naar de botanische tuinen geweest en hebben we heerlijk aan Lake Victoria op het strand gelegen.

Volgend weekend, zondag 3 juni, is het ‘Martyrs Day’. Dit is een dag waarop de mensen herdacht worden die hun leven hebben gegeven voor hun geloof (katholieken en protestanten). Mensen uit het hele land en zelf uit omringende landen komen dan naar Namugongo, onze woonplaats, om dit te herdenken. Miljoenen mensen komen af op het monument, 2 km verderop. Het schijnt een enorme chaos te worden, waarbij het voor ons zowat onmogelijk wordt om ons te verplaatsen richting de stad.

Nu is het helemaal niet zo erg dat we een beetje opgesloten zitten het komende weekend. Ondanks dat we aan het afronden zijn wat betreft schoolopdrachten moet er nog een hoop gebeuren. Misschien dat het ons zo lukt om wat werk te verrichten ;).

Misschien is niet alles mega interessant om te lezen. Maar dat is logisch, want we maken niet wekelijks nieuwe dingen mee. We wonen hier nu al best een tijdje. Het voelt echt als wonen, want we zitten echt op onze plek. Het afscheid nemen zal wel lastig worden, al willen we daar nog helemaal niet aan denken! We gaan genieten, de komende maand en ook de 3.5 week daarna. We zijn namelijk nog lang niet klaar met Afrika en zullen dus nog voor 3.5 week naar Zuid-Afrika gaan, om vakantie te vieren en kennissen te bezoeken.

Bedankt voor het lezen van deze blog. Tot snel!

Lieve en gelukkig weer zonnige groetjes van ons!

Blog 4: Safari, vakantie en aftellen??

Hoi! Leuk dat je de tijd hebt genomen om onze 4e blog te lezen over onze stageperiode in Oeganda. De afgelopen maand hebben we naast hard werken op het project ook hele leuke uitstapjes gemaakt om meer van het land te zien.

Safari Murchison Falls

Van 3-5 april zijn we op Safari geweest. Dit was voor ons een hele gave ervaring. We zijn er nog steeds van onder de indruk! De eerste dag begon met een eind rijden. Halverwege onze heenreis hebben we de tijd kunnen nemen om neushoorns te ‘spotten’. We werden meegenomen door onze gids die ons naar de plek bracht waar een aantal van de neushoorns op dat moment verbleven. We reden door een gigantisch natuurgebied om daar te komen. Voordat we de auto uit gingen kregen we een korte instructie over wat we in geval van nood moesten doen, lees: ‘wat moet je doen wanneer ze rennend op je afkomen?’. SLIK…. Best spannend. We kregen de kans om 6 neushoorns te zien, verdeeld over twee groepen en op nog geen 20 meter afstand. Heel bijzonder!

Vervolgens reden we verder naar de plek waar we de eerste nacht zouden verblijven. Dit waren een soort bungalows. We waren behoorlijk moe van de hele dag en aangezien de wekker voor de volgende dag weer op 6.00 stond zijn we op tijd ons bed in gegaan.

De volgende ochtend was het namelijk tijd voor de ‘game drive’. Je zit dan in een busje met open dak en rijdt 4 uur lang door een groot natuurgebied om verschillende diersoorten te bekijken. Dit was het meest indrukwekkende van de hele trip. Voor ons staken olifanten en giraffen over en we zagen gigantische groepen met buffels en springbokken. Het voelde alsof we deel waren van een natuurfilm, zo mooi! Na deze tocht hebben we over de nijl richting de watervallen (Murchison Falls) gevaren. Onderweg kwamen we nijlpaarden en krokodillen tegen. Opnieuw heel bijzonder. Na de boottocht hebben we een wandeling langs de rotsen, op weg naar de watervallen gemaakt. Het uitzicht daar was zo mooi. De kracht en het geluid van de watervallen is zo intens. Het licht van de zon scheen precies zo in de waterval dat we vlak voor ons een regenboog te zien kregen. Dit maakte het plaatje helemaal af.

Deze avond hebben we geslapen in typische Afrikaanse hutjes: Banda’s. We verbleven op het terrein van een hele lieve vrouw, die ons goed verzorgde en vertelde over het ontstaan van deze ‘logeerplekken’. Ze vertelde dat wij met ons verblijf de community steunden, doordat onder andere door haar inkomen een school kan bestaan. Het was fijn dat we op deze manier de lokale bevolking konden ondersteunen, maar zelf ook een leuke Afrikaanse ervaring rijker waren.

De laatste dag stond de terugreis op de planning, maar daarvoor nog een hike (wandeling) van 2 uur door het tropisch regenwoud. In dit regenwoud zouden we namelijk kans hebben op chimpansees te vinden. Dit is gelukt, al bleven ze veilig hoog in de bomen.

We beseffen ons goed dat het lezen van een verhaal lang niet zo indrukwekkend is als de safari zelf. Om die reden raden we iedereen aan het zelf eens te ondervinden ;) HET IS FANTASTISCH!

Lake Bunyonyi

Meteen de zaterdag na onze safari zijn we samen met een groep van andere vrijwilligers en onze coördinatoren Frank en Joris naar Lake Bunyonyi gegaan. Dit weekend stond in het teken van ‘relaxen en genieten’. Dat hebben we gedaan! We verbleven op een prachtig eiland midden in het meer. Hier hebben we lekker gezwommen en spelletjes gedaan met elkaar. Voor de mensen die behoefte hadden aan bijkomen was dit de perfecte gelegenheid.

Wat zo leuk was tijdens de rit van 7 uur, is dat je het landschap zo duidelijk ziet veranderen. Je blijft je ogen uitkijken, ondanks dat we hier al 2,5 maand zijn. Dit komt goed uit, aangezien 7 uur best wel een lange zit is!

Op de terugreis zijn we gestopt op de evenaar. De evenaar loopt onder andere door Oeganda en door onze reis naar het zuiden kwamen we langs dit punt. Na een paar leuke foto’s zijn we weer verder gegaan, aangezien iedereen een beetje moe was van de hele gezellige avond van de dag ervoor.

Stage op het project ‘Nafasi’

Toen we na een week op het project terugkwamen, merkten we dat we de kinderen wel gemist hadden. Na onze week vakantie, waarin we enorm hebben genoten, voelde het ook weer goed om terug te zijn op het project.

We zijn er achter gekomen dat de oudste kinderen er enorm van genieten om voorgelezen te worden. Dit is ook nog eens hartstikke goed voor onder andere hun taalontwikkeling, dus dat willen we graag stimuleren. We nemen dus de tijd om elke ochtend even een verhaaltje te lezen. Het is zo leuk om te merken dat ze hier zo enthousiast van worden. De kinderen die we voorlezen zijn tussen de 1,5 jaar en 2 jaar oud. Ze kunnen nog niet zo goed praten en al helemaal weinig in het Engels, maar wanneer we de woonkamer inkomen roepen ze: ‘Book, book, book!’. Ook leren ze onze namen, wat ook heel leuk is om te merken. Zo horen we regelmatig door de gangen: ‘Auntie Jenny (Janine), Auntie Coolie (Corine), where are yooou?’.

De kinderen verblijven maar tijdelijk op Nafasi, aangezien het een crisisopvang is. We merkten dat ze erg huiverig zijn voor nieuwe mensen of nieuwe situaties. Aangezien ze na een tijdje weer terug moeten naar een thuissituatie, is het wel belangrijk dat ze wennen aan deze nieuwe situaties. Om die reden nemen we de peuters wel eens mee op een ‘adventure’. We gaan dan een stukje lopen buiten het terrein van Nafasi. Voor de een is dit nog spannender dan voor de andere, maar we merken zeker al vooruitgang. Wanneer ze schoentjes aan krijgen weten ze al hoe laat het is en beginnen ze enthousiast te juichen. Het is leuk om de vooruitgang op te merken. Dit maakt dat we het gevoel hebben echt nuttig werk te verrichten, onder andere door deze ‘adventures’.

Aftellen?

Aankomende maandag, 16 april, zitten we al weer op de helft van onze reis. De afgelopen weken zijn zo ontzettend snel gegaan. We worden dan ook helemaal niet blij als we horen dat de tweede helft nog sneller zal gaan! We genieten hier nog enorm en zijn zeker nog niet bezig met aftellen. We zitten op onze plek en zijn nog lang niet met ons hoofd in Nederland.

Gestelde vragen

Ten eerste: wat ontzettend leuk dat een aantal van jullie de moeite hebben genomen om op de vorige blog te reageren met vragen. Hieronder zullen we deze vragen beantwoorden.

‘Hoe ziet een zondag er voor jullie uit?’

Oeganda is een christelijk land. Het grootste deel van de bevolking, 80%, is christelijk. Om die reden worden er op ongeveer elke hoek van de straat kerkdiensten gehouden. Wij hebben ook een kerk gevonden waar we ons goed bij voelen. We zijn zelf allebei christelijk opgevoed en we vinden het belangrijk om dit dichtbij ons te houden, ook al zijn we zo ver weg van huis. Om die reden bezoeken we regelmatig een kerkdienst op zondagochtend. Aangezien deze kerk een eindje van ons huis is, namelijk midden in de stad Kampala, spenderen we de rest van onze tijd op zondag meestal ook in de stad.

‘Hoe zijn de sanitaire voorzieningen?’

Goed! We hebben in ons huis twee badkamers met goed werkende wc’s en douches. Wanneer we op reis gaan komen we wel regelmatig op plekken waar de voorzieningen iets minder zijn, lees: een gat in de grond en een koude douche. Nu hebben wij hier helemaal geen moeite mee en vinden we het juist leuk om deze ervaringen op te doen, aangezien de lokale bevolking ook zo leeft. We zijn tenslotte in Afrika!

‘Hoe redden jullie je met de taal? Spreekt de lokale bevolking Engels?’

In Oeganda worden er verschillende regionale talen gesproken. In onze regio is dit ‘Luganda’. Naast deze regionale talen is het Engels gelukkig de voertaal. Dit maakt dat wij ons goed kunnen redden wat betreft de taal. Alleen wanneer wij op ‘field trip’ naar de afgelegen dorpen gaan komt het voor dat de mensen geen Engels spreken. Gelukkig zijn we hier nooit alleen en kunnen we altijd vragen of onze collega’s willen vertalen. Wel merken we dat de bevolking onderling veel in het Luganda praat. Dat maakt dat we ons zelf actief moeten opstellen wanneer we deel willen nemen aan het gesprek. We zullen zelf met vragen moeten komen, die door de mensen dan in het Engels beantwoordt zullen worden, waardoor we deel zijn van het gesprek.

We vonden het heel leuk om jullie vragen te beantwoorden. Mochten er nog meer vragen zijn, reageer gerust hieronder!

Bedankt voor het lezen van deze vierde blog. Het was een lang verhaal, maar we hebben dan ook zo veel leuke dingen mee gemaakt. Tot de volgende keer!

Groetjes Corine en Janine

Ps. Onze huisgenoten willen ook aandacht :) Lieke en Maria, jullie zijn schatten en we gaan jullie heel erg missen als jullie over 1,5 week weg gaan!

Blog 3: Update Nafasi & weekendje Jinja

Hoi! Leuk dat je onze blog (weer) hebt weten te vinden! Nu we bijna 4 weken in Oeganda zijn, leek het ons tijd voor een update, dus bij deze :)

We zijn hier nu bijna vier weken en ondertussen kunnen we wel zeggen dat we vrij gewend zijn geraakt aan het Oegandese leven. Zo gewend, dat het best lastig is om dit allemaal zo in een blog te beschrijven, omdat het voor ons best vanzelfsprekend is geworden. Deze keer vind je in de blog een update over het werk op het project, onze trip naar de Nijl en wist-je-datjes over het Oegandese leven.

Werken op Nafasi

In de vorige blog kon je lezen over het werk op Nafasi, wat vooral bestaat uit het verzorgen van de baby’s en peuters. Wij wisten dat er verschillende andere activiteiten aan zaten te komen, maar we hadden eerst de tijd nodig om de organisatie en het personeel te leren kennen. Ondertussen zijn er verschillende andere stageactiviteiten geweest waar we in deze blog wat meer over kunnen vertellen.

Het Nafasi Welfare Home is een crisisopvang voor kinderen tussen de 0 en 5 jaar. Dit houdt in dat het de bedoeling is dat de kinderen na een niet al te lange periode weer thuis gaan wonen, of bij andere familie leden. Twee weken geleden was het moment dat een van de meisjes terug naar huis ging. Wij werden uitgenodigd om mee te gaan tijdens deze ‘field trip’ (de benaming die ze hebben voor activiteiten buiten het huis). Dit was heel bijzonder om mee te maken. Allereerst doordat we een totaal andere kant van Afrika zagen dan we tot nu toe in Oeganda hebben gezien. Ondanks dat het huis van de opa en oma, de plek waar het meisje gaat wonen, voor stereotype Afrikaanse begrippen erg goed was, was er toch ook veel armoede te zien in de omgeving. Dit maakte het voor ons ook lastig om het meisje ‘achter te laten’, omdat ze het bij Nafasi natuurlijk fantastisch had. Het was goed om te blijven beseffen dat het hebben van een liefdevolle familie voor een kind het belangrijkste is dat er bestaat, wetende dat de familie op verschillende vlakken ondersteuning zal blijven krijgen van Nafasi, zodat het meisje ook op andere gebieden gezond en veilig kan opgroeien.

Naast dit terugplaatsingsbezoek, zijn we ook mee geweest de ‘community’ in, om op zoek te gaan naar de lokale leider. De reden van dit bezoek was dat er in deze wijk veel sprake is van tienermoeders. Nafasi wil samen met de ‘community leaders’ onderzoeken op welke manier samengewerkt kan worden, zodat deze tienermoeders ondersteunt kunnen worden. Helaas was de lokale leider op dat moment niet aanwezig, waardoor we dit bezoek morgen opnieuw moeten proberen. Dit vinden wij trouwens helemaal niet erg, want een bezoek aan een wijk of een gezin is elke keer weer heel interessant. Je leert gewoon zo veel over het leven en de cultuur hier.

Naast deze ‘field trips’ zijn we binnen Nafasi aan het nadenken over het uitvoeren van onze stageopdrachten. Ook zijn we onze collega’s aan het helpen met wat administratieve zaken. Hierbij kun je denken aan rapportages etc.

Weekendje Jinja

Iets wat wij eerst helemaal niet wisten, is dat de Nijl in Oeganda ontspringt. Afgelopen weekend zijn wij naar Jinja geweest om dit eens even van dichtbij te bekijken. Samen met onze twee andere huisgenoten Lieke en Maria vertrokken we zaterdagochtend naar Jinja. Eerst kregen we een paar uur de tijd om door het stadje langs 20 souvenirswinkeltjes te struinen. Daarna werden we naar de Nijl gebracht en zijn we door een boottochtje met gids meer te weten gekomen over deze veel te mooie plek. Want even, wat een uitzicht! Na deze boottocht werden we naar een camping gebracht waar we de nacht zouden verblijven. Aangezien het weekend was, was het best wel druk op de camping, wat maakte dat we een hele gezellige avond hebben gehad met mensen van over de hele wereld. De volgende ochtend werden we vroeg wakker met het mooie uitzicht over de nijl. Na een lekker ontbijtje hebben we de zondag doorgebracht aan een zwembad, waarna we rond 4 uur weer vertrokken richting Namugongo, onze woonplaats.

Wist je dat…..?

  • we in en rondom ons huis verschillende huisdieren hebben? Namelijk: 16 vleermuizen, 8 gekko’s/hagedissen, 3 kippen en 9 apen.
  • we hier om de haverklap ten huwelijk gevraagd worden?
  • we om die reden verzinnen dat we al een vriendje hebben, maar dat dat niets uitmaakt, omdat we ‘best een Nederlands en Oegandees vriendje kunnen hebben?’
  • we elke avond op onze binnenplaats een work-out doen, door gebrek aan beweging? (oke, toegegeven: we proberen elke avond)
  • we best vaak uiteten gaan, om even terug in de bewoonde wereld te zijn? Daarbij is het ook heel goedkoop!
  • het regenseizoen op het punt staat te beginnen? Door de zandwegen staan we regelmatig tot onze enkels in de modder.
  • het op dit moment ENORM koud is (volgens de Oegandezen)? Het is namelijk tussen de 25 en 28 graden, wat maakt dat de lokale bevolking met dikke truien en jassen rondloopt.
  • we een top taakverdeling hebben wanneer het gaat om koken? Corine kookt soep en pannenkoeken en Janine de rest. Wie niet kookt wast af, vaak is dit dus Corine ;)

WIST JE DAT…….. er nu ook wat foto’s te vinden zijn op deze site?

WIST JE DAT…….. we het best leuk zouden vinden als je in de reacties laat weten waar we de volgende keer iets over moeten schrijven? Aangezien dit nu ons leven is en alles zo vanzelfsprekend is geworden, is het lastig om dingen te bedenken.

Bedankt voor het lezen van deze blog,

Siiba bulungi!

Blog 2: De eerste week...

Hoihoi iedereen,

Vandaag zijn wij precies één week in Oeganda. Het is zo bijzonder, maar ook wel bizar dat je na een dag reizen in een totaal andere wereld bent aangekomen. In deze blog vertellen we je aan de hand van verschillende onderwerpen over onze ervaringen in de eerste week!

Reis

Zoals je in de vorige blog kon lezen hadden we een reis met tussenstop in Qatar. Deze tussenstop zou de hele nacht duren, wat er uiteindelijk voor zorgde dat we ontzettend moe waren tijdens de tweede vlucht! Na een best wel lange reis kwamen we vrijdagmiddag om 15.00 (Oegandese tijd) aan. Nadat we ons visum hebben laten controleren en de koffers hebben gehaald, werden we buiten opgewacht door Mozes, de chauffeur, die ons naar het huis zou brengen. Vanaf toen keken we onze ogen uit! Tijdens de drie uur durende reis hebben we kunnen genieten van het mooie groene landschap, maar ook van het bizarre verkeer. In Oeganda rijden mensen waar er plek is. Dit houdt in dat je aan alle kanten ingehaald kan worden en dat het lijkt alsof er weinig structuur te vinden is. Toch gaat het allemaal vrij vanzelf en behalve een file van een uur hier en daar is het eigenlijk ook wel heel leuk.

Verblijf

Toen we aankwamen bij onze accommodatie, werden we meteen enthousiast rondgeleid door onze huisgenoot Inge en coördinator Frank. We verblijven in een ‘guest house’ op het terrein van Childrens’ Welfare Mission, waar zich een school en kliniek bevinden en ook het project waar wij aan het werk gaan: Nafasi. Het is een huis voor max. 10 personen, met alles wat we nodig hebben: Een goeie douche met warm water en een heerlijk terras waar we ’s avonds van de zonsondergang kunnen genieten. De bedden zijn, helaas voor Corine, wel afgestemd op de lengte van de gemiddelde Oegandees, waardoor haar voeten nu onder de muggenbulten zitten; die passen namelijk niet onder de klamboe.

Vanaf volgende week zullen we twee nieuwe huisgenoten krijgen, maar moeten we helaas ook afscheid nemen van Inge, die dan weer terug reist naar Nederland.

De eerste dagen

Toen we vrijdag aankwamen hebben we kort wat informatie gekregen van Frank, onze coördinator, maar verder hebben we het die avond heel rustig aan gedaan. Op zaterdag zijn wij naar de ‘main road’ gelopen om wat boodschappen te halen. Deze ‘main road’ is de hoofdweg die van Namugongo (onze wijk) richting Kampala (de hoofdstad) loopt. Voordat wij op deze weg waren moesten we eerst twee kilometer over zandwegen lopen. Dit was zo midden op de dag met 32 graden eventjes wennen. De verandering in temperatuur is namelijk best intens.

Op zondag zouden wij een city-tour krijgen, waarin we onze simkaart zouden gaan halen, Oegandese shilling zouden gaan pinnen en kennis zouden maken met het openbaar vervoer. Helaas was Janine ’s nachts ziek geworden en hebben we het gelaten bij boodschappen halen in een ‘grote’ supermarkt en een gesprek over de inhoud van onze stageperiode en het verblijf hier in Oeganda.

Maandag voelde iedereen zich gelukkig weer fit en gezond en dus zijn we alsnog naar Kampala gegaan voor de city-tour. Om daar te komen gingen we vanaf toen met de ‘boda boda’ en de ‘matatu’. De boda’s zijn scooters waar je achterop springt en deze brengt je dan naar je bestemming. De matatu is een soort buurtbusje, waar zo veel mogelijk mensen in gepropt worden. Waar in Nederland ongeveer acht mensen in zo’n busje zitten, zijn dat er hier ongeveer 15. Wanneer je achterin zit en je wil er uit, moet iedereen dus eerst het busje verlaten zodat jij er uit kunt. CHAOS!

Project

Dinsdag was onze eerste dag op het project. We werden gelijk aan het werk gezet en mochten helpen met het wassen en aankleden van de baby’s en peuters (wat een schatjes!!). Ook zijn we met een paar baby’s naar de kliniek geweest voor inentingen. Woensdag zijn Inge en Corine bijna de hele dag weggeweest om internet te kopen voor Jackie, de leidinggevende. Dit duurde zo lang doordat het verkeer niet meezat en we steeds de verkeerde matatu in werden gestuurd. Donderdag mocht Janine op pad om mee te gaan naar voor een follow-up. Dit is een bezoek aan een teruggeplaatst kindje en zijn of haar familie. Tijdens zo’n bezoek wordt er gekeken hoe het gaat en of er eventuele acties nodig zijn. De hele reis duurde veel langer verwacht en uiteindelijk is ze van half 7 ’s ochtends tot 23u ‘s avonds weggeweest.

Verder merken we ook dat we tijdens het werk op Nafasi momenten hebben waarop het vrij rustig is. We zijn nog aan het nadenken hoe we deze tijd het best in kunnen gaan vullen.

Het was best even wennen, maar we hebben alles over ons heen laten komen. Door aan collega’s veel te vragen over de kinderen en het project leer je elke minuut meer. En nu, na een aantal dagen op Nafasi gewerkt te hebben, vinden we steeds beter onze draai. Ook hebben we al gepraat over eventuele andere activiteiten, zoals het ondersteunen van het ‘community volunteer programme’, waar vrijwilligers uit de wijken getraind worden en tienermoeders ondersteunt bij het opvoeden van hun kind en het bijleren van andere vaardigheden. Ook zullen we betrokken blijven bij het terugplaatsen van kinderen en het bezoeken van teruggeplaatste kinderen. Daarover later meer!


Leuk dat je de tijd hebt genomen om onze tweede blog te lezen. Binnenkort verschijnt er weer een nieuwe blog waarin je meer kunt lezen over onze ervaringen op onze stage en andere kanten van het leven in Oeganda. Tot dan!

Blog 1: HET IS BIJNA ZO VER!

Hee lieve familie, vrienden en andere leuke mensen die ons graag willen volgen.

Wij zijn Corine en Janine en op 1 februari vertrekken wij naar Oeganda om daar 5 maanden stage te gaan lopen in Namugongo. Wij gaan aan het werk bij het Nafasi Welfare Center. Het Nafasi Welfare Center is een crisisopvang voor kinderen van 0-5 jaar en heeft als doel de kinderen terug te plaatsen in de thuissituatie, of in een Oegandees pleeggezin. Daarnaast worden op dit project tienermoeders ondersteunt bij het opvoeden van hun kind(eren) en krijgen ze training in het bijleren van vaardigheden.

Al vanaf april zijn wij bezig met onze voorbereidingen en nu is het bijna zo ver. Aankomende donderdag zullen wij vertrekken vanaf Schiphol (15.15) en vrijdagmiddag hopen wij, na een tussenstop van 8 uur in Doha, Qatar, aan te komen in Entebbe.

Nu de voorbereidingen in volle gang zijn begint de spanning behoorlijk op te lopen. Het is natuurlijk niet niets om ineens een half jaar aan de andere kant van de wereld te gaan wonen. Naast dat we zenuwachtig zijn hebben we vooral heel veel zin in al het moois wat ons te wachten staat en kunnen we niet wachten om aan de slag te gaan. We hebben al veel super positieve verhalen gehoord en we zijn erg nieuwsgierig geworden.

Via deze blog proberen wij jullie regelmatig op de hoogte te houden van de ervaringen die wij op doen en de dingen die wij meemaken, zodat we jullie zo’n goed mogelijk beeld kunnen geven van het leven in Oeganda. Nu is de blog nog vrij leeg, maar hier komt snel verandering in! Voel je vrij om de blog te delen!

Gespannen en enthousiaste groetjes van ons!

Corine en Janine

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood