Hoihoi iedereen,

Vandaag zijn wij precies één week in Oeganda. Het is zo bijzonder, maar ook wel bizar dat je na een dag reizen in een totaal andere wereld bent aangekomen. In deze blog vertellen we je aan de hand van verschillende onderwerpen over onze ervaringen in de eerste week!

Reis

Zoals je in de vorige blog kon lezen hadden we een reis met tussenstop in Qatar. Deze tussenstop zou de hele nacht duren, wat er uiteindelijk voor zorgde dat we ontzettend moe waren tijdens de tweede vlucht! Na een best wel lange reis kwamen we vrijdagmiddag om 15.00 (Oegandese tijd) aan. Nadat we ons visum hebben laten controleren en de koffers hebben gehaald, werden we buiten opgewacht door Mozes, de chauffeur, die ons naar het huis zou brengen. Vanaf toen keken we onze ogen uit! Tijdens de drie uur durende reis hebben we kunnen genieten van het mooie groene landschap, maar ook van het bizarre verkeer. In Oeganda rijden mensen waar er plek is. Dit houdt in dat je aan alle kanten ingehaald kan worden en dat het lijkt alsof er weinig structuur te vinden is. Toch gaat het allemaal vrij vanzelf en behalve een file van een uur hier en daar is het eigenlijk ook wel heel leuk.

Verblijf

Toen we aankwamen bij onze accommodatie, werden we meteen enthousiast rondgeleid door onze huisgenoot Inge en coördinator Frank. We verblijven in een ‘guest house’ op het terrein van Childrens’ Welfare Mission, waar zich een school en kliniek bevinden en ook het project waar wij aan het werk gaan: Nafasi. Het is een huis voor max. 10 personen, met alles wat we nodig hebben: Een goeie douche met warm water en een heerlijk terras waar we ’s avonds van de zonsondergang kunnen genieten. De bedden zijn, helaas voor Corine, wel afgestemd op de lengte van de gemiddelde Oegandees, waardoor haar voeten nu onder de muggenbulten zitten; die passen namelijk niet onder de klamboe.

Vanaf volgende week zullen we twee nieuwe huisgenoten krijgen, maar moeten we helaas ook afscheid nemen van Inge, die dan weer terug reist naar Nederland.

De eerste dagen

Toen we vrijdag aankwamen hebben we kort wat informatie gekregen van Frank, onze coördinator, maar verder hebben we het die avond heel rustig aan gedaan. Op zaterdag zijn wij naar de ‘main road’ gelopen om wat boodschappen te halen. Deze ‘main road’ is de hoofdweg die van Namugongo (onze wijk) richting Kampala (de hoofdstad) loopt. Voordat wij op deze weg waren moesten we eerst twee kilometer over zandwegen lopen. Dit was zo midden op de dag met 32 graden eventjes wennen. De verandering in temperatuur is namelijk best intens.

Op zondag zouden wij een city-tour krijgen, waarin we onze simkaart zouden gaan halen, Oegandese shilling zouden gaan pinnen en kennis zouden maken met het openbaar vervoer. Helaas was Janine ’s nachts ziek geworden en hebben we het gelaten bij boodschappen halen in een ‘grote’ supermarkt en een gesprek over de inhoud van onze stageperiode en het verblijf hier in Oeganda.

Maandag voelde iedereen zich gelukkig weer fit en gezond en dus zijn we alsnog naar Kampala gegaan voor de city-tour. Om daar te komen gingen we vanaf toen met de ‘boda boda’ en de ‘matatu’. De boda’s zijn scooters waar je achterop springt en deze brengt je dan naar je bestemming. De matatu is een soort buurtbusje, waar zo veel mogelijk mensen in gepropt worden. Waar in Nederland ongeveer acht mensen in zo’n busje zitten, zijn dat er hier ongeveer 15. Wanneer je achterin zit en je wil er uit, moet iedereen dus eerst het busje verlaten zodat jij er uit kunt. CHAOS!

Project

Dinsdag was onze eerste dag op het project. We werden gelijk aan het werk gezet en mochten helpen met het wassen en aankleden van de baby’s en peuters (wat een schatjes!!). Ook zijn we met een paar baby’s naar de kliniek geweest voor inentingen. Woensdag zijn Inge en Corine bijna de hele dag weggeweest om internet te kopen voor Jackie, de leidinggevende. Dit duurde zo lang doordat het verkeer niet meezat en we steeds de verkeerde matatu in werden gestuurd. Donderdag mocht Janine op pad om mee te gaan naar voor een follow-up. Dit is een bezoek aan een teruggeplaatst kindje en zijn of haar familie. Tijdens zo’n bezoek wordt er gekeken hoe het gaat en of er eventuele acties nodig zijn. De hele reis duurde veel langer verwacht en uiteindelijk is ze van half 7 ’s ochtends tot 23u ‘s avonds weggeweest.

Verder merken we ook dat we tijdens het werk op Nafasi momenten hebben waarop het vrij rustig is. We zijn nog aan het nadenken hoe we deze tijd het best in kunnen gaan vullen.

Het was best even wennen, maar we hebben alles over ons heen laten komen. Door aan collega’s veel te vragen over de kinderen en het project leer je elke minuut meer. En nu, na een aantal dagen op Nafasi gewerkt te hebben, vinden we steeds beter onze draai. Ook hebben we al gepraat over eventuele andere activiteiten, zoals het ondersteunen van het ‘community volunteer programme’, waar vrijwilligers uit de wijken getraind worden en tienermoeders ondersteunt bij het opvoeden van hun kind en het bijleren van andere vaardigheden. Ook zullen we betrokken blijven bij het terugplaatsen van kinderen en het bezoeken van teruggeplaatste kinderen. Daarover later meer!

Leuk dat je de tijd hebt genomen om onze tweede blog te lezen. Binnenkort verschijnt er weer een nieuwe blog waarin je meer kunt lezen over onze ervaringen op onze stage en andere kanten van het leven in Oeganda. Tot dan!