Hoihoi! 

Leuk dat jullie tijd hebben gemaakt om deze blog te lezen. Vandaag is een gekke dag. Het is namelijk 28 mei, wat inhoudt dat onze laatste maand op onze stageplaats is ingegaan. Ook houdt dit in dat ons leven in Oeganda er bijna op zit (Voorlopig dan, want je weet maar nooit!). Natuurlijk is een maand nog een behoorlijke periode, waarin we nog heel veel leuke en interessante dingen kunnen doen. Ook hebben we nog wat schoolopdrachten liggen die onze aandacht nodig hebben. We hoeven dus niet stil te zitten!

De afgelopen 4 maanden hebben jullie het een en ander over onze tijd hier kunnen lezen. Al hebben wij gemerkt dat het best nog wel lastig is om een blog bij te houden. Maar we merken dat de blogs nog veel gelezen worden, dus bij deze: een update!

Huis

Onze huisgenoten zijn in April weer terug naar Nederland gegaan. Dit was natuurlijk heel jammer en het betekende voor ons dat wij met z’n tweeën het grote huis voor 5 weken zouden gaan delen. We waren heel benieuwd hoe dit zou zijn. Ondanks dat we de meiden misten was het prima. Alles went ;). Deze week komt er al weer een nieuwe vrijwilliger ons gezelschap houden. Het is heel leuk om zo elke keer weer nieuwe mensen te leren kennen. We leren steeds nieuwe vrijwilligers kennen, maar ook rond het project ontmoeten we nieuwe mensen. Dit is elke keer weer heel interessant en gezellig.

Beestjes, beestjes en nog meer beestjes

In de vorige blog beschreven we dat we verschillende dieren hebben gespot tijdens de safari. Ook nu een verhaal over dieren, alleen deze keer niet naast ons, maar in ons. Ja echt.

Janine was al een tijdje niet fit en besloot toch om in het ziekenhuis even te checken of ze niks geks had opgelopen, dat is hier niet zo moeilijk namelijk. Dit deed ze samen met haar huisgenoten en hier kwam uit dat alle drie bilharzia hadden. Aangezien het wel heel toevallig is dat ze dit alle drie hadden, is Corine de volgende dag ook maar even voor de zekerheid gaan checken en jawel, ook bilharzia. Dit is een wormpje wat hier op veel plekken in het water zit en waarschijnlijk is dit aardige wormpje onze voeten ingekropen toen we aan het pootje baden waren in de Nijl. Maar goed, zo’n grote ramp was het niet, want een paar dagen pillen slikken en dan is het over… of niet? Na twee dagen pillen slikken lagen we allebei flink beroerd op bed. Daarna zijn we nog een week ziek geweest en op dit moment kunnen we nog steeds geen pillen zien, maar vooral ruiken, zonder misselijk te worden. Gelukkig voor Corine bleef het bij deze ene kuur. Janine daarentegen had minder geluk en mocht voor nog 2 andere parasieten en een infectie door de Nairobi Fly terug naar het ziekenhuis. Gelukkig zijn we op dit moment bilharzia vrij en heeft Janine de medicijnkuurtjes voor de rest ook weer gehad. Nu weer helemaal gezond en we hopen dat dit zo blijft de komende maand!

Fieldtrips

De afgelopen weken op Nafasi waren heel erg leuk. Wij genieten echt heel erg van de fieldtrips. We trekken dan het land in om familie van de kinderen uit het huis te bezoeken. De fieldtrips hebben elke keer weer een ander doel. Zo hebben we pas de families van twee jongens bezocht, om te kijken hoe het met ze gaat en of er mogelijkheden zijn om de kinderen terug te plaatsen bij hun families. Ook hebben we een behoorlijke reis gemaakt, om een meisje, Apio, daadwerkelijk terug te brengen naar haar familie. Deze reis was een flinke onderneming. Florence, een van onze collega’s komt uit Tororo, de plek waar we naar toe moesten. Een aantal van onze collega’s, inclusief wij, zagen het wel zitten om mee te gaan. Voor Apio, maar ook om te plek te leren kennen waar Florence vandaan komt. Uiteindelijk ging ongeveer de helft van het team mee, want die donderdag ochtend (het voelde als nacht), om kwart voor 5, gingen we met 7 man + een peuter sterk, per Matatu naar Tororo. Het was een lange reis, van ongeveer 5 uur heen en 5 uur terug, maar we hebben genoten. We zijn door de familie van Florence uitgenodigd voor een lunch, waar voor ons veel nieuwe gerechten tussen zaten. Zo hebben we voor het eerst geitenvlees gegeten. Laten we zeggen dat onze meningen hierover verdeeld waren ;).

Het bijzondere aan de fieldtrips vinden wij toch elke keer weer het feit dat er sprake is van enorme armoede, maar dat de mensen zo veel rust, liefde en vrede uitstralen. De dorpjes, in prachtige omgevingen, met veel groen en ‘typische’ Afrikaanse kleihuisjes, zijn gevuld met enorm vriendelijke en ogenschijnlijk tevreden mensen. Ook wij komen daar helemaal tot rust en we durven te zeggen dat we de kinderen daar met een gerust hart achterlaten. Het is fijn om te zien hoe welkom de kinderen zijn. De familieleden staan te dringen om het kind vast te houden en veel aandacht te geven. Ook de keren dat we op fieldtrip zijn gegaan om te inventariseren of het mogelijk is dat er een kind teruggeplaatst wordt, lieten de familieleden zien dat ze van de kinderen houden. Tijdens deze trips gingen de kinderen zelf nog niet mee, maar hebben we wel foto’s laten zien. De reacties daarop waren zo ontroerend. Er werd gelachen en gehuild en de mensen kregen niet genoeg van de foto’s en filmpjes waarop hun zoon, neefje of kleinkind te zien was.

Ondanks dat de fieldtrips vaak inhouden dat er erg veel gereisd moet worden, we kijken er steeds weer naar uit en slaan geen enkele mogelijkheid om mee te gaan af! Het is zo leuk om families en verhalen die horen bij de kinderen te leren kennen.

Ook zijn we pas naar een sloppenwijk geweest. Ook daar gingen we opzoek naar familieleden van een jongetje bij Nafasi, om te kijken of het mogelijk zou zijn voor hem om naar huis te gaan. Helaas konden we niet de familieleden vinden die nodig hadden. We vonden het indrukwekkend om door de sloppenwijk heen te lopen. Het voelde ook bizar om een uur later weer in de stad te staan, waar grote winkelcentra zijn. Het contrast is zo groot. Wat trouwens heel leuk was aan het bezoek, is dat we een meisje en haar moeder tegenkwamen die we in een van onze eerste weken hier hebben kunnen terugplaatsen. Ja, haar kleren waren vies, maar ze zag er gezond uit en dat was goed om te zien.

En verder…

Vorig weekend zijn we naar Entebbe geweest. We vinden het leuk om verschillende steden en delen van het land te bekijken, zodat we als we weg gaan kunnen zeggen dat we écht door Oeganda hebben gereisd. We kunnen nu al zeggen dat we het noorden, oosten, zuiden, westen en het midden van Oeganda hebben gezien. Wat wil je nog meer?! Het weekend stond in het teken van ‘relaxen’ en dat hebben we gedaan. Zo zijn we onder andere naar de botanische tuinen geweest en hebben we heerlijk aan Lake Victoria op het strand gelegen.

Volgend weekend, zondag 3 juni, is het ‘Martyrs Day’. Dit is een dag waarop de mensen herdacht worden die hun leven hebben gegeven voor hun geloof (katholieken en protestanten). Mensen uit het hele land en zelf uit omringende landen komen dan naar Namugongo, onze woonplaats, om dit te herdenken. Miljoenen mensen komen af op het monument, 2 km verderop. Het schijnt een enorme chaos te worden, waarbij het voor ons zowat onmogelijk wordt om ons te verplaatsen richting de stad.

Nu is het helemaal niet zo erg dat we een beetje opgesloten zitten het komende weekend. Ondanks dat we aan het afronden zijn wat betreft schoolopdrachten moet er nog een hoop gebeuren. Misschien dat het ons zo lukt om wat werk te verrichten ;).

Misschien is niet alles mega interessant om te lezen. Maar dat is logisch, want we maken niet wekelijks nieuwe dingen mee. We wonen hier nu al best een tijdje. Het voelt echt als wonen, want we zitten echt op onze plek. Het afscheid nemen zal wel lastig worden, al willen we daar nog helemaal niet aan denken! We gaan genieten, de komende maand en ook de 3.5 week daarna. We zijn namelijk nog lang niet klaar met Afrika en zullen dus nog voor 3.5 week naar Zuid-Afrika gaan, om vakantie te vieren en kennissen te bezoeken.

Bedankt voor het lezen van deze blog. Tot snel!

Lieve en gelukkig weer zonnige groetjes van ons!